มาร์คต้วนคนขี้หวง (หึงครั้งที่2)
วันนี้คนตัวเล็กของผมไม่อยู่บ้านอีกแล้วครับ
มีถ่ายรายการอีกแล้ว
บอกแล้วว่าอย่าเป็นคนอัธยาสัยดี
Tuesday
5:30 PM.
ผมสไลด์จอสมาร์ทโฟนไปอย่างเบื่อๆเซ็งๆ วันนี้คนตัวเล็กของผมไม่อยู่หอ เพราะมีถ่ายรายการอะไรสักอย่าง
ที่ไปแช่น้ำพุร้อนอะไรก็ไม่รู้ ช่างเถอะผมไม่ได้ใส่ใจ แต่ที่ผมใส่ใจคือมีตาลุงที่ไหนเข้าร่วมรายการอีกก็ไม่รู้
ถามว่าหึงมั้ย หึงครับ แต่ทำไรไม่ได้....ก็เลยได้แต่นอนเซ็งๆอยู่ที่หอ
เพราะวันนี้วงเราไม่มีตารางงานอะไร จะมีก็แค่ตารางงานเดี่ยวของแต่ละคนเท่านั้น
ที่เหลือก็นอนอยู่บ้านไป เซ็งจนไม่รู้จะเซ็งยังไง
เซ็งจนต้องกดเข้าโปรแกรมอัพรูปยอดฮิต อินสตาแกรมนั่นเองคือแอปที่ผมกดเข้าไป
กดดูรูปไปเรื่อยๆก็ไปเจอของดีเข้า มันเป็นรูปที่คนตัวเล็กของผมถอดเสื้อยืนอยู่
อ่า...ให้ตาย ผมคิดถึงผิวข้าวๆนั่นจริงๆ
พอเลื่อนดูไปเรื่อยๆจากที่แค่เจอของดี
ตอนนี้ผมว่าผมเจอของเด็ดว่ะ.....
เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเด็ดหัวคนเขียนสคริปต์หรือเด็ดหัวอิตาลุงคนนี้ดี
มือที่โอบไหล่นั่นคืออะไร..นั่นมันของผมนะเว้ย ของผม! แล้วดูนั่น กินน้ำแก้วเดียวกัน...ไม่ครับ ไม่ทน
มาร์คต้วนไม่ทนแล้วครับ
ร่างโปร่งของมาร์คก้าวลงจากเตียงชั้นล่างของคนที่ไม่อยู่ในตอนนี้
เดินไปดึงประตูออกอย่างแรง พอดีกับที่เห็นยูคยอมกับแบมแบมยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่หน้าห้อง
ตาคมหรี่มองสองคนนั้นอย่างจับพิรุธ จนเป็นยูคยอมเองที่ทนอึดอัดในสายตานั่นไม่ไหวพูดขึ้นมาซะก่อน
“มองพวกผมทำไมพี่
พวกผมยังไม่ได้ทำไรเลย แค่เดินผ่านมา”
“ฉันก็ยังไม่ได้พูดอะไร”
มาร์คมองก่อนจะส่ายหัวให้ความร้อนตัวของมักเน่ยักษ์ คือยังไม่ได้ถามยังไม่ได้พูดไรเลย
แต่เจ้าตัวดันบอกพิรุธออกมาซะหมด มาร์คล่ะเหนื่อยใจ
“เอ่อ..พี่เห็นรูปนั่นแล้วใช่มั้ยอ่ะ”
เป็นแบมแบมที่เป็นหน่วยกล้าถาม ยูคยอมหันไปมองแบมแบมก่อนจะกุมหัวตัวเอง
“รูปไหน”
ปกติเวลาเงียบมาร์คก็ดูเป็นคนน่ากลัวอยู่แล้ว
แต่ยิ่งเวลาพูดเรียบๆนิ่งๆห้วนๆแบบนี้....แม่งน่ากลัวกว่าตอนเงียบอีก...
“กะ..ก็..รูป
รูป..” แบมแบมอ้าปากพะงาบๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะสีหน้าที่เรียบนิ่งของมาร์คตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้าแห่งความโกรธขึ้นมาแทนแถมสายตายังมองผ่านตัวเองไปอีก
“กลับมาแล้ววว”
เสียงใสๆเจือยแจ้วดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของทั้งสามคน
พี่ครับ....พี่กลับมาผิดเวล่ำเวลามาก
สองมักเน่ค่อยๆพาตัวเองกลับไปที่ห้องนอนอย่างเงียบๆปล่อยให้สองคนนี้เขาได้เคลียร์กันไป
“กลับมาแล้วก็ดี”
มาร์คว่าแค่นั้นก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องนอนของแจบอมและยองแจ
เข้าไปคุยอะไรกันสักพัก แจบอมกับยองแจก็เดินหน้ายุ่งออกมาจากห้อง
“เป็นไรกันอ่ะ”
แจ็คสันถาม แจบอมหันมาทำตาตี่ใส่แล้วถอนหายใจก่อนจะตอบ....
“โชคดีนะแจ็คสัน”
ตอบไม่ตรงคำถาม แล้วก็พากันออกจากหอไป
“ห๊ะ”
จากที่งงอยู่แล้วก็งงกว่าเดิม
มองตามหลังมาร์คที่หายเขาไปในห้องของสองมักเน่และห้องของจินยองอีก
พอสักพักสามคนนั้นก็ออกมาพร้อมกันอีก แจ็คสันชะเง้อมอง
พร้อมกับถามมักเน่คนสนิทของเขา
“จะไปไหนกันอ่ะแบมแบม”
แบมแบมหันมายิ้มเจื่อนๆให้ก่อนจะทำท่าปาดคอตัวเอง พร้อมกับพูดเหมือนกับแจบอมอีกคน
“โชคดีนะพี่”
แบมแบม ยูคยอมและจินยอง ทำหน้าตาเห็นอกเห็นใจก่อนจะเดินออกจากหอไป
มาร์คเดินตามหลังทั้งสามคนออกมา
เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแจ็คสัน แจ็คสันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมคนอื่นๆถึงออกไปข้างนอกกันหมด แล้วทำไมถึงพูดกับเขาแบบนั้น
“ทำอะไรมา”
มาร์คเอ่ยถามท่ามกลางความสงสัยมากมายของแจ็คสัน
“ทำไรอ่ะ”
“ไม่เป็นไร
นึกไม่ออกไม่เป็นไร พี่มีเวลาให้นายนึกตั้งแต่ตอนนี้ถึงพรุ่งนี้เช้า”
“ห๊ะ..ดะ
เดี๋ยว พี่มาร์ค เดี๋ยว!”
มาร์คเข้ารวบตัวแจ็คสันก่อนจะกดลงบนพื้นห้องนั่งเล่นของหอพัก
มือเรียวของมาร์ครวบข้อมือป้อมทั้งสองเอาไว้เหนือหัวคนใต้ร่างก่อนจะก้มลงซุกไซร้ไปตามซอกคอขาว
แจ็คสันครางท้วงในลำคอเพราะรู้สึกเจ็บ
“พี่..อื้อ
เดี๋ยวก่อน เจ็บ” มาร์คไม่ได้ฟังคำขอนั้นหนำซ้ำยังกัดลงบนซอกคอขาวจนจมเขี้ยว
รู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดที่ติดออกมา
มาร์คผละออกจากซอกคอขาวมาจูบริมฝีปากบางสีชมพูของแจ็คสันด้วยความรุนแรง
และเร่าร้อน มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการและอีกในความรู้สึกหนึ่งของแจ็คสันคือ...มาร์คกำลังหึง
แจ็คสันดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของมาร์ค แต่ก็ไม่ทำให้หลุดพ้นจากพันธนาการของมาร์คได้
“แจ็คสัน...”
“....”
“พี่สาบานว่าพี่จะใช้ทุกพื้นที่ในหอให้คุ้มค่าที่สุด”
“อ๊า..อื้อ..พี่มาร์ค..”
ร่างขาวเปลือยเปล่าที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงเรื่อเพราะแรงอารมณ์
แอ่นสะโพกให้กับชายหนุ่มที่ซ้อนหลังเขาอยู่ตอนนี้
ร้องครางแทบหมดแรงเมื่อมาร์คส่งมือมาปรนเปรอส่วนหน้าให้กับตนเอง มือขาวกำเบาะนั่งของโซฟาแน่น
ขมิบตอดรัดอีกคนทุกครั้งเมื่อส่วนปลายของสิ่งที่อยู่ในร่างชนเข้ามาที่จุดกระสันต์ของตัวเอง
“อ๊ะ พี่..อ่า
ตรงนั้น อื๊อ” ร้องขออีกคนอย่างไร้สติ
ลืมไปหมดแล้วว่ามาร์คทำแบบนี้เพราะเรื่องอะไร รู้เพียงแค่ตอนนี้อยากไปถึงฝั่งจะแย่
“อืมห์..แจ็คสัน”
เสียงคำรามต่ำในลำคอทำให้แจ็คสันพอจะเดาออกว่ามาร์คกำลังมีความสุขแค่ไหน
แต่มันเหมือนกับว่าตัวเขาเองเป็นโรคจิต เพียงแค่เพราะได้ยินเสียงครางต่ำของมาร์คก็กลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง
“แรงอีก..แรงกว่านี้
อ๊า” กัดปากเชิดหน้าครางเสียงหลงเมื่อมาร์คกระแทกเข้ามาโดนตรงจุดอย่างแรงตามคำขอ
ร่างขาวสั่นคลอนไปพร้อมกับโซฟาตัวยาวที่รองรับเขาทั้งสอง เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้องนั่งเล่น
หากว่ามีสมาชิกคนอื่นๆอยู่ด้วย
คงไม่มีใครกล้าออกจากห้องมายืนดูบทเพลงรักของมาร์คกับเขาเป็นแน่
แจ็คสันฟุบหน้าลงอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ไม่วายส่งเสียงครางออกมาเรื่อยๆ
เพราะแรงจากการกระทำของมาร์คทำให้แจ็คสันไม่สามารถหลับตาลงได้ จากที่ครั้งแรกบนพื้นห้องก็ว่าเหนื่อยพร้อมจะนอนแล้ว
แต่พอมาร์คเริ่มบรรเลงบทเพลงรักอีกครั้ง ก็ทำให้แจ็คสันลืมง่วงไปเสียสนิท
มาร์ครู้ว่าแจ็คสันต้องการเซ็กส์แบบไหน
เซ็กส์ที่ไม่อ่อนหวานแต่ก็ไม่ได้ดุดันไปเสียทีเดียว
มันเป็นเซ็กส์ที่แจ็คสันและมาร์คชอบมากที่สุด
“มะ..มาร์ค
อ๊า!” เป็นอีกครั้งที่แจ็คสันปลดปล่อยออกมา
แต่คนด้านหลังยังไม่มีวี่แววว่าจะปลดปล่อยออกมาสักที แจ็คสันจึงทำได้แค่แอ่นสะโพกรับความต้องการของมาร์คต่อไปเรื่อยๆ
ครางรับทุกสัมผัสที่เข้ามาถึงจุดของตน
มาร์คยังคงโยกตัวอย่างรุนแรงในช่องทางของแจ็คสัน
ร่างกายของแจ็คสันเป็นของเขาทั้งหมด ทุกส่วน..มาร์คจ้องมองรอยแดงตามแผ่นหลังของแจ็คสันที่ตนเองทำเอาไว้ก็รู้สึกสงสารคนตัวเล็กขึ้นมา
สาบานเลยว่าเพราะหึงคำเดียว ตอนนี้เริ่มมีสติและรู้สึกแล้วว่า
เขากำลังทำให้แจ็คสันเจ็บ
“แจ็คสัน..”
“อ๊ะ..ห๊ะ อะ”
“พี่รักนาย”
“อื้อ...อื้อ
ผมรู้”
จบบทสนทนากันเพียงแค่นั้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางของทั้งคู่เข้ามาแทนที่
พร้อมกับเสียงลั่นของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆในหอพัก ทั้งเสียงลั่นของโซฟา
เสียงลั่นของโต๊ะกินข้าว เคาเตอร์ห้องครัว ห้องน้ำ ก่อนที่เสียงทั้งหมดจะหายไปในห้องนอนของทั้งคู่
แจ็คสันปลอดปล่อยออกไปเท่าไหร่ไม่อาจนับได้
แต่กับมาร์ค เขาเพิ่งเสร็จไปเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น
“มาร์ค อ๊า
ไม่..ไหว..อ๊ะ ไม่ไหว” กอดคอของมาร์คแน่นพลางซุกหน้ากับไหล่แกร่ง
ร้องครางออกมาผะแผ่ว เพราะความเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่อาจหลับตาลงได้
แจ็คสันโน้มคอมาร์คลงมา ทำให้มาร์คต้องแนบตัวลงไปชิดกับร่างขาวบนที่นอน
พลันขาขาวก็อ้าออกกว้างขึ้นเพื่อให้มาร์คได้เข้าไปลุกขึ้น
คงเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่อยากให้มาร์คไปถึงฝั่งสักทีตัวเองจะได้พักผ่อน
แต่อีกแง่นึงอาจจะเป็นเพราะความปรารถนาของแจ็คสันเองที่อยากให้มาร์คได้มีความสุขกับร่างกายของตัวเอง
เหมือนที่เขามีความสุขกับการร่วมรักกับมาร์ค
มาร์คเริ่มซอยสะโพกหนักและเร็วขึ้นเมื่อใกล้จะถึงฝั่ง
แจ็คสันรู้หน้าที่ตัวเองดี ขมิบช่องทางตอดรัดแก่นกายใหญ่ในร่างเป็นจังหวะ
ร้องครางรับกับเสียงครางต่ำของมาร์ค ก่อนจะจิกเล็บลงบนหลังต้นคอของมาร์คจนเลือดซิบ
เมื่อรุ้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ถูกฉีดเขามาในช่องทางขอตัวเอง
“ฮ้า..” แจ็คสันหอบหายใจหมดแรง
กอดคอมาร์คเอาไว้ไม่ปล่อย สักพักก็ได้ยินเสียงหายใจดังสม่ำเสมอของมาร์ค
ทำให้รู้ว่ามาร์คหลับไปแล้ว
เดี๋ยวนะ....คนที่ควรจะหลับมันต้องเป็นเขาไม่ใช่หรอ
แล้วนี่อะไร..ทำไมอิคนเป็นพี่มันถึงหลับก่อน..แล้ว..ของพี่มันก็คาอยู่มั้ยอ่ะ เห้ย
ไอ้พี่มาร์คคคคค
จะปลุกให้ตื่นก็ยาก เพราะมาร์คเป็นคนหลับลึก
แจ็คสันจึงทำได้เพียงแค่ค่อยๆดันให้มาร์คหลุดออกจากตัวเขา
“อ๊ะ”
แต่พอขยับจะเอาดันมาร์คออก สิ่งที่อยู่ในร่างกายของเขาถูไปกับช่องทางมันก็ทำให้เผลอครางออกมาไม่ได้
“ฮื่อ
ไอ้พี่มาร์ค” กว่าจะดันให้มาร์คพ้นจากตัวเองไปได้ ก็ทำเอาแจ็คสันเผลอครางไปหลายรอบ
เล่นเอาแจ็คสันเสร็จไปอีกรอบเลยทีเดียว
ถามว่าเหนื่อยมั้ยก็เหนื่อยนะแต่นอนไม่หลับ
... เพราะเหมือนมาร์คจะลืมบอกเหตุผลที่ทำให้มาร์คบ้าขนาดนี้....
แต่จริงๆไม่ต้องสืบก็พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร
ถ้าให้เดาคือต้องเป็นเรื่องที่เขาไปถ่ายรายการแล้วยังไปซบไหล่ลุงคนนั้นแน่ๆ
.......อืม....ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะ ว่าตั้งใจยั่วอารมณ์ของมาร์คให้มาร์คหึง
“ช่วยไม่ได้นะ
อยากติดเกมมากกว่าผมเอง” หันไปบอกกับคนที่หลับไปแล้วพร้อมกับจูบลงบนริมฝีปากสวยได้รูปของคนข้างกาย ผละออกมาก็เห็นมาร์คนอนลืมตามองตัวเองอยู่
“!!”
“ร้าย”
Wednesday
5:30 AM
“พี่ครับ
พี่คิดว่าพวกเราควรกลับหอกันได้ยัง” ยูคยอมถามสมากชิกในวงอีกสี่คนที่นั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่บนโซฟาตัวยาวในของซ้อมเต้นของค่าย
“ควรไม่ควรพี่ว่าก็ควรกลับได้ละ
นี่หลับไปสามตื่นแล้ว”
จินยองบอกแล้วลุกขึ้นจากโซฟาหน้าบูดออกจากห้องซ้อมไปและตามด้วยสมาชิกที่เหลือ
ก็รู้ว่ามาร์คมันขี้หึง
แจ็คสันก็ยังจะชอบหาเรื่องมาให้มันหึง
ถ้าคราวนี้เดินไม่ได้เหมือนคราวที่แล้วสาบานเลยว่าจะสมน้ำหน้ามันแทนที่จะไปด่ามาร์คเหมือนครั้งที่แล้ว
ทำตัวเองทั้งนั้น ไอ้แจ็คเอ้ย
ความในใจของอิม แจบอม
