เลี้ยงดู [markson]
คฤหาสน์ตระกูลต้วน
คฤหาสน์ตระกูลต้วน
"คุณท่านคะ"
เสียงสั่นๆของหญิงชราเอ่ยเรียกเจ้าของคฤหาสน์ที่ดูหนุ่มจนไม่น่าเชื่อก่อนที่
เจ้าของคฤหาสน์จะหันมาหาเจ้าของเสียง
"ว่าไงล่ะ แม่นมลี"
เจ้าของคฤหาสน์อายุน้อยทักทายอย่างเป็นกันเองก่อนจะชำเลืองมองเด็กชาย
ตัวเล็กๆ ข้างกายแม่นมของตระกูลที่เธอจูบมาด้วย
"คือว่า
ดิฉันอยากจะขอพึ่งใบบุญของท่านสักหน่อย..."
เจ้าของคฤหาสน์เงียบพร้อมกับตั้งใจฟัง
แม่นมของตระกูล หญิงชราถอนหายใจเพียงเล็กน้อยก่อนจะว่าต่อ
"ดิฉัน ก็แก่มากแล้ว
ไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ ดิฉันอยากจะขอความเมตตาจากท่านสักหนึ่งอย่างจะ
ได้ไหมคะ"
"ทำอะไรล่ะแม่นม ผมให้ได้ทั้งนั้นล่ะ
เพราะแม่นมก็เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ ผมพร้อมตอบแทน
พระคุณของแม่นมเสมอ"
เจ้าของคฤหาสน์อายุน้อยว่าอย่างเมตตา
"หากดิฉันตาย
ดิฉันขอฝากเด็กคนนี้ไว้กับคุณท่านได้มั้ยคะ 'คุณท่านมาร์ค'
" เจ้าของคฤหาสน์
มองเด็กที่แม่นมว่าอีกครั้งอย่างตั้งใจก่อนจะเอ่ยปากรับคำขอนั้น
"ได้สิครับ"
หลังจากที่มาร์ครับปากกับแม่นมประจำตระกูลได้เพียงแค่สองสัน
แม่นมก็สิ้นใจไปอย่างสงบ
มาร์คมางานสวดทุกวันจนกระทั่งวันเผา
มาร์คไม่เห็นเด็กคนนั้นในงานเลย มาเห็นก็วันนี้ วันเผา
ของแม่นมลี เด็กคนนั้นไม่แม้แต่จะร้องไห้
ทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆน้ำคลอเท่านั้น มาร์คเห็นดังนั้นจึง
เดินเข้าไปหาพลางย่อตัวลงคุยด้วยอย่างเป็นกันเอง
"ทำไมไม่ร้องไห้ล่ะ" มาร์คเอ่ยถาม
เด็กน้อยหันมามองมาร์คก่อนจะเอ่ยตอบ
"คุณยาย..บอกว่าเป็นผู้ชายต้อง..ฮึก
เข้มแข็ง" ว่าไปพลางกัดปากแน่นกลัเนน้ำตาเอาไว้ มาร์คเห็น
ดังนั้นจึงดึงเด็กน้อยเข้ามากอดปลอบประโลม
มือหนาลูบหัวทุยๆของเด็กน้อยในอ้อมกอด
"อยากร้องก็ร้องมาเถอะ ร้องออกมา"
สิ้นคำ มาร์คก็รู้สึกถึงความชื้นบนเสื้อสูทตัวเอง รู้สึกถึงแรง
กำเล็กๆตรงคอเสื้อ รู้สึกถึงความสั่นไหวของร่างในอ้อมกอด...
เด็กคนนี้กำลังร้องไห้...ร้องไห้ไม่
มีเสียง..มันไม่ใช่นิสัยของเด็ก
ปลอบไปได้สักพักเด็กน้อยในอ้อมกอดก็หลับไป
มาร์คสั่งคนขับรถให้ไปส่งตนและคนนี้ที่
คฤหาสน์ พร้อมกับให้ช่วยเหลือครอบครัวลีทุกอย่าง
ร่วมถึงค่าใช้จ่ายในงานศพครั้งนี้...ไม่มีใคร
เห็นหน้าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เพราะ...ทั้งคู่ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน
แม่นมเคยบอก
กับมาร์คไว้อย่างนั้น
ที่มาในวันนี้ก็มีเพียงแค่ลูกหลานคนอื่นๆเท่านั้น
เมื่อรถประจำตำแหน่งเคลื่อนตัวเข้าจอดเทียบในคฤหาสน์มาร์คก็อุ้มเด็กในอ้อมกอดเข้า
คฤหาสน์ไป ตรงไปยังห้องนอนก่อนจะว่างร่างกลมๆลงบนเตียง
"อือ.."
เสียงครางงัวเงียดังมาจากร่างที่มาร์คเพิ่งวางไปเมื่อสักครู่นี้
มาร์คนั่งมองตากลมๆที่กำลัง
ลืมตามองเพดานด้วยความสนใจ คำเดียวที่ผุดขึ้นมาตอนนี้คือ...
'น่ารัก'
"คุณ.."
เด็กน้อยยันตัวลุกขึ้นนั่งมองมาร์คด้วยสีหน้าตื่นตกใจเล็กน้อย
"ฉันมาร์ค"
มาร์คแนะนำตัวเองแล้วจ้องมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
"....." ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างตรงหน้ามีแต่เพียงแววตาที่ไม่ต่างจากเดิม
มาร์คถอนหายใจก่อน
จะเอ่ยเสียงดังฟังชัด
"พ่อบุญธรรมของนาย" เท่านั้นล่ะ
เรียกน้ำเสียงตื่นตกใจจากร่างตรงหน้าได้ทันที
"ห๊ะ!"
"อย่างที่ได้ยินนั่นล่ะ ฉันมาร์ค
อายุยี่สิบปี ทำธุระกิจเกี่ยวกับอัญมณีและเครื่องประดับ และ
ตอนนี้นายต้องอยู่ภายใต้การเลี้ยงดูของฉัน"
มาร์คร่ายยาว เด็กน้อยตรงหน้าทำแค่นั่งงงมองมาร์ค
ตาแป๋ว มาร์คถอนหายใจยาวก่อนจะนอนลงกับเตียงทันที
"เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันเป็นพ่อนาย..."
"....."
"....."
"เป็นป๊าของแจ็คสันหรอ"
เสียงเล็กๆถามขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ มาร์คพยักหน้าให้
แทนคำตอบ
"ปะป๊าของแจ็คสันน"
เด็กน้อยว่าก่อนจะก้มลงหอมแก้มพ่อบุญธรรมของตนทันที
และด้วยความเข้าใจแบบงงๆในครั้งนั้นทำให้มาร์คต้องเลี้ยงดูแจ็คสันมานานถึงสิบปี
และไม่รู้
ไปดูกันยังไงจนกลายมาเป็น.....แบบนี้
"อ๊ะ!..อื้อ ป๊า.."
เสียงครางแหบดังขึ้นใต้ร่างชายหนุ่มผู้ที่ถูกเรียกว่าป๊า
คนถูกเรียกยกยิ้มที่มุมปาก
ก่อนจะก้มลงกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มของคนใต้ร่าง
นิ้วที่สอดอยู่ทางช่องทางด้านหลังขยับเข้า
ออกช้าๆเรียกเสียงครางจากคนใต้ร่างได้เป็นอย่างดี
"ป๊ะ...ป๊า..เจ็บ"
ร้องบอกพลางถดตัวหนีแต่ก็ถูกมือแกร่งยึดสะโพกไว้ซะก่อน
"อย่าเกร็งนะครับแจ็คสัน
ป๊าจะทำเบาๆ" บอกกับคนใต้ร่างก่อนจะละเลงลิ้นเรียวลงบนตุ่มไตสี
สวยไปมาอย่างเพลิดเพลินราวกับได้ลิ้มรสของหวานชั้นยอด
เสียงครางหวานดังขึ้นไม่ขาดนั่น
ทำให้ร่างกายของพ่อบุญธรรมในตอนนี้พร้อมที่จะปลดปล่อยตลอดเวลา
"มาร์ค! อื้อ มาร์ค..
แจ็คสันไม่ไหวแล้ว..เข้ามานะ..อื๊อ" ร้องบอกไม่พอยังขมิบช่องทางตอดรัด
นิ้วเรียวของมาร์คอย่างเชิญชวน
มาร์คดัดฟันถอนนิ้วออกก่อนจะส่งแท่งเนื้ออุ่นร้อนของตัวเอง
เข้าไป
"อะ..อ๊าาาา!!"
แจ็คสันกรีดร้องเสียงดังก่อนจะผวาตัวขึ้นมากอดคอมาร์คเอาไว้ ฟันขบเข้าหากัน
แน่นกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ มาร์คค่อยๆขยับตัวช้าๆ
ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเร็วและแรงจึ้นตาม
แรงอารมณ์ แต็สันทีาเจ็บตอนนี้เริ่มรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทน
เสียงเรื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วห้อง
สี่เหลี่ยม
ดังมากจนน่าอายหากมีคนอื่นอยู่ในห้องด้วยคงต้องเอาปี๊บคลุมหัวแน่ๆ
"อ๊ะ อ๊า..อ๊า"
เสียงครางหวานน่าฟังทำให้มาร์คส่งตัวตนเข้าไปลึกขึ้นอีก กระแทกเน้นย้ำตรงจุดที่
เรียกเสียงครางจากอีกคน
"อื๊ออ อื้ออ"
กัดริมฝีปากตัวเองแน่นกลั้นเสียงครางที่ดังเกินไป มาร์คมองภาพนั้นยิ้มๆ ก่อนจะ
แกล้งส่งแรงกระแทกเข้าไปแรงๆ
"อ๊ะ! มาร์ค!"
ว่าอีกคนเสียงดุก่อนจะตีไหล่ไปแรงๆ
เมื่อบทรักเร่าร้อนดำเนินมาใกล้จะถตอนจบมาร์คก็เร่งจังหวะขึ้นจนคนใต้ร่างไหวโอนไปตาม
แรงของมาร์ค
"อ๊ะ อื้อๆๆ..อ๊ะ"
ครางไม่เป็นภาษาก่อนตะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวขุ่นมาเลอะหน้าท้องของอีก
คนและตนเอง
"อืมม.."
มาร์คกระแทกกระทั้นเข้าไปแรงๆอีกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้า
ไปในตัวของแจ็คสัน แจ็คสันที่รับรู้ถึงของเหลวอุ่นๆที่เข้ามาก็หน้าแดงยกมือขึ้นปิดหน้า
"อื้อ ไม่เอาแล้วป๊า เหนื่อย"
ร้องบอกพ่อคนหื่นของตนก่อนจะดันให้อีกคนถอนร่างออกไป
"ป๊ายังไม่เหนื่อยเลย"
เสียงทุ้มเอ่ยหยอกล้อลูกของตน
"พอแล้วป๊า! อดยากมาจากไหน"
"ก็อดมาสิบปีอ่ะครับ คิดดู
ป๊าต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่จับแจ็คสันกินตั้งแต่ยังเด็ก" มาร์คว่า ใช่
เขาเลี้ยงเด็กน้อยคนนี้มาสิบปี
เลั้ยงตั้งแต่แจ็คสันอายุเจ็ดจวบจนตอนนี้สิบเจ็ดแล้ว เขาสมควร
ได้รับรางวัลชีวิต(?)
"งื้อออ ไอ้บ้า"
"มาร์ครักแจ็คสันนะครับ"
"อื้อ..แจ็คสันก็รักมาร์คนะ"
สิ้นคำบอกรักของทั้งคู่ จุมพิตแสนหวานก็เริ่มขึ้น มาร์คลูบไล้เรือนร่างเนียนของลูกบุญธรรม
อย่างนึกรักใคร่ ใครจะไปรู้ล่ะว่า
ยิ่งโตลูกบุญธรรมของเขาจะยิ่งน่ารักขนาดนี้ รู้งี้...เขาจับกิน
ตั้งแต่อายุสิบสองแล้ว.......
และแน่นอน..ไม่มีใครในคฤหาสน์ที่ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์นี้
เพราะบางคืนนี่แทบต้องหาอะไรมาอุดหู กันเสียงครางหวานที่จะดังขึ้นมาไม่รู้เมื่อไหร่ตลอดเวลา..
